در آگوست وب‌سایت کانادایی-ایرانی شهروند نیوز خبری را در مورد سخنرانی که در مدرسه مانک دانشگاه تورنتو داشتم منتشر کرد. به نظر آمد که برخی از گفته‌های من در مانک تحریف و خارج از متن بود، بنابراین با روزنامه‌نگاری که این مطلب را نوشته بود تماس گرفتم و او با لطف اصلاح مورد نیاز را انجام داد. من قدردان کمک شهروند هستم و فکر کردم که اینجا در وب‌نوشتم نیز این اصلاحیه را متذکر بشوم.
مقاله اصلی از من نقل قول کرده بود که ۸۵٪ زنان و ۲۵٪ مردان زندانی در ایران مورد تجاوز قرار می‌گیرند. این ارقام هم به اشتباه زیاد و هم بدون زمینه ضروری متن ارائه شده بود.
در مدرسه مانک، من به تحقیق یک سازمان مردم نهاد مستقر در بریتانیا به نام رهایی از شکنجه که حمایت سلامت و حقوقی می‌کند ارجاع دادم که در گزارش مارچ ۲۰۱۳ خود به سازمان ملل نیز استناد کرده بودم. این تحقیق درباره تمام زندانیان یا زندان‌ها در ایران نبود بلکه به طور مشخص در مورد کسانی بود که خود گزارش قربانی شکنجه بودن را داده بودند و ایران را برای بریتانیا ترک کرده بودند. تمامی این قربانیان گزارش داده بودند که پس از انتخابات ۲۰۰۹ بازداشت و شکنجه شده بودند. از این گروه مدعی قربانی شکنجه، ۶۰٪ از زنان و ۲۳٪ از مردان گزارش تجاوز دادند (که تعریف این مطالعه ]از تجاوز[ نفوذ عضو بدن شخصی دیگر یا شیء مانند باتوم).
پس با اینکه این ارقام هنوز زیاد به نظر می‌رسند به خاطر داشته باشید که این ارقام قربانیان شکنجه‌ای را پوشش می‌دهد که خود گزارش داده بودند و نشانه‌های قانونی (فورنسیک) و روانی از شکنجه و شکنجه جنسی را نشان دادند. این‌ها احتمالا برخی از بدترین موارد در طی زمانی از ناآرامی‌های مشخص سیاسی و خشونت دولتی است.
برای دانستن اینکه آیا بازداشت شدگان سیاسی هنوز تجاوز را به عنوان شکلی از شکنجه تجربه می‌کنند یا خیر و میزان آن نیاز به تحقیقات بیشتر است. اما توجه به این نکته مهم است که هر نوع شکنجه یکی از بدترین نوع نقض حقوق بشر است و تمامی کشورها از جمله ایران باید تمامی اقدامات لازم را برای جلوگیری از به وقوع پیوستن آن و کمک به قربانیان را انجام بدهد.
