تا چند روز دیگر، من به صورت رسمی هفتمین گزارش رسمی خودم را در مورد وضعیت حقوق بشر در جمهوری اسلامی ایران به شصت و نهمین مجمع عمومی سازمان ملل متحد تقدیم خواهم کرد. گزارش جدید من تحولاتی که از زمان انتشار آخرین گزارشم درماه مارس 2014 تا کنون صورت گرفته را تشریح میکند.

از میان یافتههایم:

• طبق گزارشات، بین ژوئیه 2013 و ژوئن 2014، حداقل 852 نفر اعدام شدند که مبین افزایش بسیار نگران کنندۀ تعداد اعدام ها، حتی در مقایسه با نرخ بسیار بالای سالهای قبل است. این رقم شامل بسیاری از افراد است که به جرمهایی که موازین بین المللی “جدی ترین جرایم” را دارا نبودند، شامل لواط و بیان عقاید سیاسی و فرهنگی یا کنشگری اعدام شدهاند.
• طبق گزارشات، 66 درصد از زنان ایرانی خشونت خانگی را تجربه کردهاند و ایران چارچوب قانونی کافی برای مقابله با چنین جرایمی را ندارد.
• تا ژوئن 2014، طبق گزارشات حداقل 300 پیرو ادیان اقلیت، شامل سه عضو فعال آیین یارسان، علاوه بر مسلمانان سنی، مسیحی ها، بهاییان، دراویش و اعضاء جنبش های عرفانی نوین در زندان به سر میبردند.
• به دنبال وضع سیاستهای سهمیۀ جنسیتی در سال 2012، درصد دانشجویان زنی که به دانشگاهها وارد میشوند از 62 درصد در سال 2008-2007 به تنها 48.2 درصد در سال 2013-2012 کاهش یافت.

طی اولین بررسی وضعیت حقوق بشرِ ایران در شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد در سال 2010، ایران 13 توصیه را در خصوص آزادی اندیشه و بیان پذیرفت. اما همانطور که گزارش من شرح میدهد، حداقل 35 روزنامه نگار در حال حاضر در کشور در زندان به سر میبرند و گزارشات مختلف همچنین ادعا میکنند که بسیاری دیگر، شامل چندین نفر که ظرف چندماه گذشته دستگیر و یا محکوم شده اند، نیز مورد اذیت و آزار، بازجویی، و تعقیب قرار دارند.

در این مقطع، قوانین، سیاستها و شیوه های سازمانی در ایران همچنان به تضعیف شرایط مورد نیاز برای دستیابی به حقوق اولیهای که توسط قوانین بین المللی یا داخلی تضمین شده اند میپردازند. اعتقاد دارم که ایران ابزار اولیۀ مورد لزوم برای برطرف کردن گسترۀ وسیعی از نگرانی های حقوق بشری که مکررا توسط جامعۀ بین المللی مطرح شده اند را دارا میباشد و دولت ایران را به اتخاذ اقدامات لازم برای رسیدگی به مسایل مطرح شده در گزارشاتم تشویق میکنم. طبق ماموریتی که سازمان ملل برای من درنظر گرفته، در حالیکه به مستند ساختن موارد نقض حقوق بشر ادامه میدهم، همچنان آمادگی خود را برای کار کردن با مقامات ایران برای بهبود وضعیت حقوق بشر اعلام میکنم.

 با وجود اینکه شورا و رویه های ویژۀ آن ظرف سالهای اخیر به نحو فزاینده ای از چشم اندازهای جنسیتی برخوردار شده اند، کار بسیار زیادی باقی مانده و مسیر پیشرفت کامل پر از موانع متعدد است. در طول انجام فعالیتهایم با پیروزی ها و موانع بسیاری از این نوع روبرو شده ام، و برای من بسیار جذاب بود که تجربیات افراد دیگری که با مسایل مشابه در تحقیقات خود روبرو هستند را بشنوم.

 شما میتوانید کل این کنفرانس، شامل سخنرانی من را اینجا ببینید. بسیار مایل هستم تا از افکار شما در بارۀ راههایی که چشم اندازهای صحیح جنسیتی بتوانند در کار من و سایر مقامات سازمان ملل متحد و ماموران آن ادغام شوند در فیس بوک یا توییتر مطلع شوم.

امیدوارم انجام مصاحبه های مشابه بتواند فرصت های سازندۀ ماموریت من برای تعامل بین دولت ایران، مردم ایران، و جامعۀ بین المللی را نشان دهد.

یک هفته قبل، در تاریخ 22 ژوئیه، خبرنگار واشنگتن پست جیسون رضاییان و همسرش یگانه صالحی، که خبرنگار نشریۀ نشنال کشور امارات است نیز همراه یک خبرنگار عکاس دیگر و همسرش در تهران دستگیر شدند. مقامات ایرانی، بدون اعلام موارد اتهامی این افراد، دستگیری آنها را تایید کرده اند.

هفتۀ گذشته شش مامور رویه های ویژۀ سازمان ملل متحد در محکوم کردن موج اخیر دستگیریهای روزنامه نگاران و فعالان جامعۀ مدنیِ ایران، که همچنان نیز ادامه دارد، به من پیوستند.

در تاریخ 28 ژوئن 2014، ماشاءالله شمس‌الواعظین، روزنامه نگار، به اتهام “تبلیغ علیه نظام” در ارتباط با مصاحبه هایش با رسانه ها و سخنرانی هایی که در کنفرانسهای تخصصی ارائه کرده است تفهیم اتهام شد و با وثیقۀ دو میلیارد ریالی آزاد شد.

تنها ظرف دو ماه گذشته، همچنین حداقل چهار روزنامه نگار زن به زندان احضار شده اند تا تحمل احکام زندان خود را آغاز کنند. مهناز محمدی، یک فیلمساز مستند، فعال حقوق زنان و عکاس خبری که به پنج سال زندان به اتهامات “تجمع و تبانی علیه امنیت ملی” و “تبلیغ علیه نظام” محکوم شده بود، در تاریخ 7 ژوئن به زندان اوین منتقل شد تا دوران محکومیت خود را آغاز نماید. همچنین در تاریخ 21 ژوئن، ریحانه طباطبایی، روزنامه نگار، به دنبال احضار برای یک پروندۀ جدید در دفتر دادستانی دستگیر شد و برای طی شش سال محکومیت زندان به زندان منتقل شد. مرضیه رسولی، که به عنوان روزنامه نگار در روزنامه های شرق و اعتماد کار کرده است، در تاریخ 8 ژوئیه خود را برای تحمل دو سال زندان و 50 ضربه شلاق به زندان معرفی کرد. همچنین در تاریخ 11 ژوئیه، ساجده عرب‌سرخی، وبلاگنویس و روزنامه نگار، نیز خودرا به زندان اوین برای تحمل یک سال حبس به اتهام “تبلیغ علیه رژیم” معرفی کرد.

در تاریخ 10 ژوئن 2014، حسین نورانی نژاد، روزنامه نگاری که از 21 آوریل در بازداشت به سر میبرد، به شش سال زندان به اتهام “تبلیغ علیه نظام” و “تبانی و اجتماع علیه امنیت ملی” محکوم شد. وی در تاریخ 16 ژوئن با وثیقۀ سه میلیارد ریالی از زندان آزاد شد.

خانم صبا آذرپیک، روزنامه نگاری که در تاریخ 28 مه دستگیر شد، هنوز در بازداشت به سر میبرد. وی به مدتی بیش از دوماه خارج از سیستم بازداشت رسمی در حبس به سر برده است. خانم آذرپیک در تاریخ 21 و 22 ژوئیه در دادگاه حاضر شد تا در مورد یک پروندۀ قدیمی تفهیم اتهام شود و طبق گزارشات از لحاظ جسمی و روحی در وضعیت بدی به سر میبرده است.

در تاریخ 26 مه، یک دادگاه تجدیدنظر در شهر اهواز حکم سه سال زندان برای سه فعال اینترنتی را به اتهامات تبلیغات ضد دولتی در شبکۀ فیس بوک تایید کرد و در تاریخ 22 مه، خانم فریده شاهقلی، یک فعال اینترنتی تبعۀ آلمان، حکم سه سال زندان خویش را آغاز نمود. وی در سال 2011، در زمانی که از ایران بازدید میکرد دستگیر شد و به دلیل کامنتهایی که در شبکۀ فیس بوک نوشته بود، به تبلیغات ضد دولتی و توهین به مقام رهبری متهم شد.

سرکوب شبکه های اجتماعی همچنین ظرف چندماه گذشته رو به افزایش بوده است و کاربران این شبکه ها به نحو روزافزونی به دلیل محتوایی که روی این شبکه ها گذاشته اند، با اتهامات روبرو بوده اند. در یک نمونۀ بارز، شعبۀ 28 دادگاه انقلاب تهران به ریاست قاضی مقیسه اخیرا هشت کاربر فیس بوک را به مجموع 127 سال زندان محکوم کرد که شامل یک مجازات 20 ساله برای رویا نوبخت، فردی که شهروندی دوگانۀ ایرانی و انگلیسی دارد، بود.

در سال 2013، سی و پنج روزنامه نگار در ایران زندانی بودند. این آمار بسیار بالا اینک به صورت روزانه در حال افزایش است.

مادر خانم آذرپیک اخیرا در سخنان عمیقی که باید مورد توجه مقامات دولتی قرار بگیرد گفته است: “مسئولان عنوان شغل روزنامه نگاری را از مشاغل بردارند تا فرزندان ما وارد این شغل نشده و مشکلی برای آنها ایجاد نشود.”

من از دولت ایران میخواهم تا به حقوق روزنامه نگارانی که تنها در حال انجام فعالیتهای حرفه ای خود—شامل حق انتقاد–که حقوقی هستند که هم قانون اساسی ایران و هم تعهدات ایران تحت قوانین حقوق بشری از آنها محافظت میکند، احترام بگذارد. وقتی این مهم انجام شود، پدران و مادران بار دیگر فرزندان خود را تشویق میکنند تا به جای اینکه از حرفۀ روزنامه نگاری بترسند و از آن بگریزند، وارد زمینۀ کاری مورد احترام روزنامه نگاری شوند.

یکی از این موضوعات در ایران بهاییانی هستند که مورد اذیت و آزار قرار گرفته اند. پیروان آیین بهایی معمولا از اینکه عقاید خود را چه در حیطۀ خصوصی و چه در حیطۀ عمومی آشکار کنند محروم هستند. اعضاء جامعۀ بهایی همچنین غالبا در خصوص تبعیض در استخدام، عدم داشتن حق تحصیلات عالی، زندانی شدن، و تخریب گورستانهایشان گزارش میدهند.

هدف قرار گرفتن بهاییان برای افرادی که در جریان حقوق بشر ایران هستند مطلب تازه ای نیست، اما به چندین دلیل افزایش تنوع صداهایی که در ایران نسبت به موقعیت نامناسب بهاییان آگاهی نشان میدهند یک تحول جدید و مورد خوشامد است.

ظرف سال گذشته اقدامات بسیار نگران کننده ای علیه بهاییان انجام شده که با حرکات نگران کنندۀ رسانه های دولتی در هدف گرفتن این گروه همراه بوده است. عطاءالله رضوانی، یک شهروند بهایی، در ماه اوت سال 2013 در بندر عباس در جنایتی که به نظر می آید به دلایل مذهبی صورت گرفته کشته شد و اعضای یک خانوادۀ بهایی در فوریۀ 2014 در منزلشان هدف ضربات چاقوی یک مرد نقاب‌دار قرار گرفتند. در دسامبر سال 2013، تلویزیون دولتی ایران یک مستند شش قسمتی در مورد جامعۀ بهایی با عنوان “دیدار با تاریکی” پخش کرد که در آن به ادعای “ارتباط بین فرقۀ ضالۀ بهاییت با اسراییل و نفوذ بهاییان در خاندان منحوس پهلوی” می پردازد.

اما این تجدید حیاتِ تحریکِ مقامات برای هدف‌گیری جامعۀ بهایی با افزایش امیدوارکنندۀ تناوب بیانیه ها و اعلامیه های همبستگی با بهاییان توسط سایر ایرانیان همراه بوده است. برای مثال، ماه گذشته آیت الله معصومی تهرانی یک اثر هنری که شامل آیات مقدسی از کتاب اقدس بهاییان است را ارائه نمود و گفت: “از طرف خود و تمامی هم‌میهنان آزاد‌اندیشم که برای انسان به جهت انسانیتش ارج و احترام قایلند -نه بخاطر دین یا نوع عبادتش- به همه بهائیان جهان، بخصوص هموطنان بهائیم که به شکلهای مختلف از تعصبات کور مذهبی آسیب دیده‌اند به منظور دلجویی و همدردی تقدیم می‌کنم.” همین هفته، یک گروه از فعالان معروف حقوق بشر، روزنامه نگاران و روحانیون در یک ملاقات گروهی اعلام شده شرکت کردند تا در دفاع از رهبران زندانی بهاییان، که به نام یاران شناخته میشوند و از سال 2008 تا کنون در زندان به سر میبرند بیانیه هایی را امضاء کنند و اعلامیه هایی را ارائه نمایند.

اهمیت این تحولات را نمیشود دست کم گرفت. این فعالیتها که در شرایطی وقوع میابند که مقامات دولتی ایران هنوز اغلب به بهاییان برچسب “نجس” میزنند، فضای جدیدی برای گفتگو ایجاد کرده است. همانگونه که وکیل سرشناس نسرین ستوده در جلسۀ فوق‌الذکر گفته، “ما الآن در کنار هم هستیم برای خودمان نه برای کسی. ما با هم هستیم چون به جامعه بهایی ظلم شد و پدران و مادران ما به این مسئله نگاه نکرد

ند.” محمد نوریزاد، روزنامه‌نگاری که سابقا در روزنامۀ نیمه رسمی کیهان کار میکرد، در این جلسه گفت که “تا قبل از اینکه به زندان بروم وزنه های تعصب را به همراه داشتم اما پس از اینکه از زندان آزاد شدم این وزنه های سنگین تعصب از من جدا شد و نگاه من عوض شد.”

امیدوارم که شهامت این افراد در سخن گفتن، افراد دیگری که مشابه آنان فکر میکنند را تشویق کندتا صدای خود را در حمایت از هم میهنان خود به گوش برسانند. در حالیکه تلاشهای مهمی در خارج از ایران در راستای حصول اطمینان از آگاهی کشورهای عضو سازمان ملل متحد از وضعیت موجود در ایران انجام میشود، دولت و شهروندان ایران نهایتا خود باید صاحب مسیر آینده باشند و اولین قدم در این فرآیند ایجاد فضایی برای گفتگوست. در هر حال، بهاییان یکی از گروههای مذهبی و قومی متعددی هستند که بافت فرهنگی و تاریخی غنی ایران را تشکیل میدهند.

اینها مسایلی هستند که در هر کشوری مهم هستند، بخصوص در ایران که در آن رسانه ها و روزنامه نگاران، وبلاگنویس ها و سایر فعالان اینترنتی، شامل 16 فعال اینترنتی که یک وبسایت خبری فنی را اداره میکردند و در اواخر سال گذشته دستگیر شدند، غالبا به اتهام انتشار یا اداره کردن محتویات آنلاین در حال حاضر در بازداشت به سر میبرند.

میلیونها وبسایت تاکنون در ایران فیلتر شده اند. یک پژوهش در سال 2013 نشان داد که تعداد گسترده‌ای از وبسایتها، شامل وبسایتهای مربوط به بهداشت، علوم، ورزش، اخبار، و حتی خرید فیلتر شده اند. تقریبا 50% پانصد وبسایت با بیشترین مراجعه کننده در جهان در ایران فیلتر شده است و این شامل فیس‌بوک، توییتر، و گوگل‌پلاس نیز میشود.

یک پژوهش جداگانه‌ به این نتیجه رسید که سرعت اینترنت در ایران عمدا کاهش داده شده تا کاربران را کلافه کند و ارتباطات را محدود کند. برای مثال، طی روزهای پس از انتخابات ریاست جمهوری سال 2009 و در هفته‌های پیش از انتخابات سال 2013، ترافیک اینترنت و سرعت آن به صورت چشمگیری کاهش یافت. انسداد گلوگاه اینترنت همچنین در زمان ناآرامی‌های سیاسی جهانی، شامل مقطع بهار عربی، نیز قابل توجه بوده است.

استفاده از فن آوری‌های مسدود کردن، فیلتر کردن، و انسداد گلوگاه اینترنت توسط کشورها غالبا در نقض تعهدات آنان برای تضمین حق آزادی بیان صورت میگیرد. فرانک لارو، به عنوان گزارشگر ویژه در مورد ارتقاء و محافظت از حقوق آزادی عقیده و بیان، در گزارش ماه مه 2011 خویش مینویسد:

“اقدامات مسدودسازی درواقع راههایی غیرضروری و بی تناسب برای دستیابی به اهداف ادعا شده میباشند، چون غالبا به اندازۀ کافی هدفمند نیستند و طیف وسیعی از محتویات اینترنتی را، فراتر از آنچه قانونی است مورد هدف قرار میدهند…(و) در انتها، مسدودسازی محتویات اینترنتی غالبا بدون دخالت یا امکان بررسی توسط یک مقام قضایی یا مستقل صورت میگیرد.”

با توجه به این مسئله، من مرتبا مقامات ایران را تشویق میکنم تا محدودیتهای رسانه‌های آنلاین و دسترسی برای شهروندان ایرانی را کاهش دهند.

امیدوارم که دولت ایران دریابد که دسترسی به اطلاعات، که باید تنها مورد محدودیتهایِ بسیار کمِ مجاز تحت قوانین بین المللی قرار بگیرد، برای نظامهای دموکراتیک یک سرمایه محسوب میشود و آرمانهای رعایت امنیت و ارائۀ دسترسیِ باز به هیچ عنوان با یکدیگر در تعارض نیستند.

در تاریخ 12 مارس، در راستای گزارش دبیر کل، من و گزارشگران ویژۀ سازمان ملل در مورد اعدامهای خلاصه، شکنجه، و خشونت علیه زنان بیانیه‌ای صادر کردیم که در آن نگرانی خودرا نسبت به افزایش روزافزون آمار اعدام در ایران اعلام کردیم. در حال حاضر، حداقل 176 نفر تنها در سال 2014 به دار آویخته شده‌اند.

در بیانیۀ مشترکمان اعلام کردیم که کریستوفر هینز، گزارشگر ویژه در امور اعدامهای فراقضایی، خلاصه و خودسرانه تاکید کرده است که “علیرغم سئوالات جدی در خصوص موازین عادلانۀ محاکمات، دولت همچنان به اعدام افراد با سرعت سرسام‌آوری ادامه میدهد.”

“علیرغم سئوالات جدی در خصوص موازین عادلانۀ محاکمات، دولت همچنان به اعدام افراد با سرعت سرسام‌آوری ادامه میدهد.”

سپس در روز 17 مارس، من رسما ششمین گزارش خود را در خصوص وضعیت حقوق بشر در ایران به شورای حقوق بشر تقدیم کردم. نتیجۀ تحقیقاتی که انجام داده‌ام نشان میدهد که از زمان دریافت حکم‌ام در سال 2011 تا کنون 1539 نفر اعدام شده‌اند. تنها در سال 2013 در حدود 624 نفر اعدام شدند. گزارش کامل من در این لینک قابل دسترسی است.

در زمانی که در شورا گفتگو در جریان بود، من بر تمایل خود برای تعامل با دولت ایران و ملت ایران تاکید کردم. در طول زمان ماموریتم، من مکررا خواستار دیدار از ایران شده ام. و در حالیکه چندین گفتگو با مقامات ایرانی ظرف دوازده ماه گذشته امیدوارکننده بوده است، به من هنوز اجازۀ دیدار از ایران داده نشده است.

مطمئنا مانند سایر سازوکارهای بین‌المللی، رویه‌های خاص شورا وقتی بیشترین اثرگذاری را دارا میشوند که همۀ افراد ذینفع بتوانند با یکدیگر از طریق همکاری و گفتگوی سازنده کار کنند. وقتی به آینده نگاه مبکنم؛ آرزوی من این است که بتوانم همپای دولتی در ایران کار کنم که آماده و مایل باشد که فعالیتهای خویش را به سوی برسمیت شناختن حقوق همۀ ایرانیان بدون تمایز به پیش ببرد.

دفتر کمیساریای عالی حقوق بشر (OHCHR) کارزاری به نام “آزاد و برابر زاده شده‌ایم” آغاز کرده است که از دولت‌ها و افراد در سراسر جهان می‌خواهد تا به حیات، آزادی و کرامت دگرباشان جنسی، به عنوان بخشی از تعهدات حقوق بشری خود در سطح بین‌الملل احترام بگذارند.

ویدیوی دفتر کمیساریای عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد در این موضوع را در اینجا ببینید

کمیسیون بین‌المللی حقوق بشر مردان و زنان همجنس‌گرا (IGLHRC ایگل‌هِرک) اخیراً گزارش سال 2012 دفتر کمیساریای عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد را در جزوه‌ای اینترنتی با عنوان “آزاد و برابر زاده شده‌ایم”، به فارسی ترجمه کرده است. این سازمان همچنین پنج برگۀ اطلاع‌رسانی همراه این جزوه را نیز در زبان فارسی در اختیار خوانندگان خود قرار داده است. برگه‌هایی که کامل‌کننده گزارش عرضه شده در این جزوه هستند.

برای رسیدن به دسترسی حداکثر به اطلاعات باید همواره به ترجمۀ مستندات مربوط به حقوق بشر اهمیت متمایزی قائل بود. این ترجمه به دلیل بیان چارچوبی قوی و مستند بر پایه حقوق بشری، نتایج تحقیقات و توصیه‌های ارائه شده بر این مبنا، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.

همان‌گونه که جزوه اینترنتی “آزاد و برابر زاده شده‌ایم” اشاره می‌کند، «محافظت از افراد به خاطر گرایش و هویت جنسی آنان نیازمند ایجاد قوانین جدید یا حقوق خاص برای دگرباشان جنسی نیست؛ بلکه، تنها نیازمند اجرای کامل قوانین بین‌المللی علیه تبعیض بر اساس حقوق برابر افراد در جامعه است.»

از آنجایی که مسایل مربوط به گرایشات جنسی گاه به نحو گیج‌کننده‌ای در مباحث مذهبی، فرهنگی و اجتماعی به بن‌بست می‌رسند، “آزاد و برابر زاده شده‌ایم” یادآور می‌شود که محافظت از دگرباشان جنسی از خشونت و شکنجه، و ممنوعیت و پیشگیری از خشونت و تبعیض علیه آن‌ها، تنها نتیجه آشکار و منطقی تعهدات دولت‌ها برای محافظت از کلیۀ افراد در سرزمین خود است.

آزادی در برابر خشونت، شکنجه و تبعیض اجتماعی و یا سازمانی در معاده‌های گوناگون حقوق بشر تا مصوبه‌های اخیر کمیسیون حقوق بشر تضمین شده‌اند. در برخی جوامع ممکن است بحث‌هایی فلسفی، مذهبی وحقوقی در خصوص مسایلی که به زندگی خانواده و ساختارهای اجتماعی مربوط می‌شوند، برای خود داشته باشند اما هیچ دولت یا فردی این حق را ندارد که مانع دسترسی هیچ فرد یا گروهی به حقوق مسلم خود بشود.

همان‌طور که کمیسر عالی حقوق بشر، ناوی پیلای متذکر می‌شود: «برخورداری دگرباشان جنسی (اعم از زنان و مردان همجنس‌گرا، دوجنس‌گرا و تراجنسی) از حقوقی برابر با دیگر افراد جامعه نه امری پیچیده است و نه زیاده‌خواهی. این موضوع بر دو اصل مهم قوانین بین‌المللی حقوق بشر استوار است: برابری و عدم تبعیض.»

در عمل، تنها زمانی که این واژه‌ها را در مورد تمامی گروه‌ها، در تمامی زمان‌ها و مکان‌ها در نظر بگیریم، می‌توانیم به ارتقاء حقوق بشر در سطح جهانی خود، نزدیک‌تر بشویم.

ترجمۀ فارسی گزارش “آزاد و برابر زاده شده‌ایم” را از وب‌سایت کمیساریای عالی حقوق بشر دریافت کنید:

- آزاد و برابر زاده شده ایم

همچنین برگه های اطلاعات از وبسایت کمیساریای عالی حقوق بشر قابل دسترسی هستند:

- خشونت هایی که ریشه در دگرباش ستیزی دارند

- جرم‌انگاری

- برابری و رهایی از تبعیض

- قانون بین المللی حقوق بشر و موضوع گرایش و هویت جنسی

- حقوق دگرباشان جنسی؛ سوالهای متداول

بلافاصله پس از تهیۀ پیش نویس این منشور، متن آن منتشر شد تا جامعۀ مدنی بتواند روی محتویات آن اظهار نظر کند و بهبودی هایی را در آن پیشنهاد کند. بسیاری از گروههای حقوق بشر ایران تا کنون تفکرات و نگرانی های اولیۀ خود نسبت به منشور را اعلام کرده اند.

مثل تمام موضوعات مربوط به حقوق بشر در همه جا، فکر میکنم مهم است که جامعۀ بین المللی و متخصصان حقوق بشر به گفتگو با دولت ایران در خصوص این منشور ادامه دهند. به همین دلیل، من ترجمۀ انگلیسی این پیش نویس را به اشتراک میگذارم تا گروه وسیع تری از افراد ذینفع، موسسات سازمان ملل متحد، کشورهای عضو، و سازمانهای غیر انتفاعی بتوانند در این گفتگو شرکت کنند.

من همچنین امیدوارم تا بتوانم ظرف ماههای آتی افکار خودم را در خصوص این منشور با دولت ایران در میان بگذارم. تا آن زمان از شنیدن نظرات شما خوشحال خواهم شد. لطفا نظرات خود را روی صفحۀ وبلاگ انگیلیسی من بگذارید.